სულაკაური გიგი
ქიმერიელთა დროშა
მარტის საღამოა. ფანჯრიდან ვიხედები ეზოში. ხეზე შერჩენილ ძველ ძონძს, მაგნიტოფონის ფირის აბურდულ გორგალს და ცელოფანის პარკებს ქარი აფრიალებს. ცა დაფლეთილია, დახეული, როგორც დროშა ქიმერიელთა, ასე იტყოდა ტ. ტ-ძე. მეღიმება – მოულოდნელად მახსენდება ლერის მონაყოლი:
მარტის საღამოა. ფანჯრიდან ვიხედები ეზოში. ხეზე შერჩენილი ძველი ძონძი, მაგნიტოფონის ფირი და ცელოფანის პარკები სველი ღამურებივით კიდია ტოტებზე – კოკისპირულად წვიმს. რას ვეცე, არ ვიცი, – გარეთ ვერ გავდივარ, შინაც ვერ ვჩერდები, არავინ მირეკავს, არავის ვუყვარვარ, – ყველამ მიმატოვა... ვხვდები, “პაზორნი” ვარ, აბა, როცა მთელი დღე არავის მოენატრები, პაზორნი ხარ, მა რა ხარ. წიგნი, მუსიკა, ტელევიზორი – დავივიწყე, რაღაც მინდა, მაგრამ იმ რაღაცის სახელიც არ ვიცი. ყოფილხარ ეგრე? მაშინ გეცოდინება, რა ადვილად შეიძლება გადაუხვიო დაწესებული ნორმებიდან... იქით კიდევ დედაჩემი: “ლერი, შვილო, საცაა მამაშენი დაბრუნდება, წადი, პური ამოიტანე, მე ხომ არ ჩავალ, ჩემი რევმატიზმის პატრონი...”
ჩავედი, ამოვიტანე. ამასობაში დაღამდა. შუქი არც ამინთია, ისევ ფანჯარასთან ვდგავარ, წვიმას ვუსმენ. მიხურულ კარს მიღმა მშობლების მოგუდული, შეხმატკბილებული დუდუნი ისმის. რული მერევა, ზეზეურად ვთვლემ და მესიზმრება მძიმე მხედრები, შუბლშეკრულნი და უაბჯარო. შორიდან მოდიან და ველოდები...
“ლერი, შვილო, გია მოვიდა შენთან, მაგრამ არ შემოდის”, – მაფხიზლებს დედაჩემის ხმა.
გავდივარ წინკარში. სადარბაზოში ფეხსაწმენდ ტილოზე გია ტ-ძე დგას, მთვრალია, ეგ ჩემისა. შემოდი, ვეუბნები, არ შემოდის. ერთიანად სველია, თმიდან, ულვაშიდან, პლაშის კალთებიდან წყალი წურწურით ჩამოსდის – საკუთარი წვიმის გუბეში დგას. შავი სათვალე უკეთია იმ ღამეში, თეთრი “ტაპოჩკები” აცვია და ძალიან სერიოზულია.
“გია, მეჩვენება, რომ ცოტა სტრანნათ გამოიყურები...”
“ფეხსაცმელი დამიმალეს... მაინც მოვუტყდი, მაგათი...” – ხმადაბლა შეიგინა.
ვდგავართ ასე, ერთმანეთს ვუყურებთ. სათვალე შუქს ირეკლავს და მეჩვენება, რომ გიას ვერ ვხედავ.
“ბიჭო, ლერი, მითხარი, ხო ვასწორებ, ხო მაგარი ბიჭი ვარ?!”
კი-მეთქი, თავი დავუქნიე.
“მაშინ მაკოცე!” – ლოყა მომიშვირა.
რა უნდა მექნა, ვაკოცე. გია კი შეტრიალდა და წავიდა, ხმაც არ ამოუღია. ახლა მიპასუხე, მანია ველიჩია არა სჭირს მაგ ჩემისას? აბა, რა დავარქვა მის საქციელს, თუ არა და, მაშინ მე გადამიხვევია დაწესებული ნორმებიდან, უსინდისო ვიყო...