ჯავახაძე ირაკლი 

ნოკდაუნი

პირველი რაუნდი

– რა მომინდა, იცი?! – ვეუბნები მაკას, – დალევა.

– არ შეიძლება, – ძლივს ატრიალებს საჭეს, აქეთ– იქით იყურება დამფრთხალი.

რად უნდა ქალს ამოდენა მანქანა? ძლივს დაატარებს ქალაქის ვიწრო ქუჩებში. ორი თვეა, ეს მანქანა აქვს და ორჯერ გაკაწრა უკვე.

– არ დავლიო? – ვკითხულობ დაეჭვებული.

არ მპასუხობს. სვლას ანელებს, ტროტუარზე აგდებს წინა ბორბლებს. მაინც უხეშად გამოსდის, ლამის ჭერს ვურტყამ თავს. არაფერს ვამბობ – აზრი არა აქვს.

– მომეცი საფულე, – ხელს იშვერს ჩემკენ.

– რად გინდა? – ინსტინქტურად ვაძვრენ საფულეს და ვაწვდი.

– ესეც ასე, – კმაყოფილი გადადის მანქანიდან, – ლუდს აღარ იყიდი. ხუთ წუთში მოვალ.

არ მიყვარს ეს ადგილი... ცხრა წლის ვიყავი, სადღაც აქ რომ დავეკარგე დედაჩემს. დიდად არ მინაღვლია, სათამაშოების მაღაზიაში შევედი და სანამ არ მომბეზრდა იქაურობა, ქუჩაში არ გამოვსულვარ. ხომ წარმოგიდგენიათ, რამდენ ხანს არ მომბეზრდებოდა სათამაშოების მაღაზია ცხრა წლისას. დღემდე მიკვირს, დედაჩემი როგორ ვერ მიხვდა, სად უნდა მოვეძებნე. ქუჩაში დამხვდა. ორი– სამი კაცი იდგა იქვე, ამშვიდებდნენ. ახლაც მახსოვს მისი შეშლილი სახე. დამინახა თუ არა, გული წაუვიდა. ყველაზე საინტერესო კი ის არის, რომ მთელი ბავშვობიდან მხოლოდ ეს ეპიზოდი მახსოვს, მეტი – არაფერი. მახსოვრობა, სადღაც, თხუთმეტი წლის ასაკიდან მეწყება. რატომ არის ასე, არ ვიცი. არც ვფიქრობ ამაზე.

არ მიყვარს ეს ადგილი. სათამაშოების მაღაზიაც აღარ არის – რომელიღაც ავიკომპანიის ოფისია იმ შენობაში. არადა, ხანდახან მაინც მიწევს აქ მოსვლა, მაკას საპარიკმახერო მოღვაწეობს ამ ქუჩაზე. შეაგდებს მაკა მანქანას ტროტუარზე, გადახტება, რომელიღაც თაღში შეირბენს, გამოვა ათ– ოც წუთში და მეკითხება:

– მოგწონს?

ხუთიდან ოთხჯერ კითხვითვე ვუპასუხებ:

– რა?

– თმა.

მომწონს– მეთქი, ვუქნევ თავს...

აი, ახლაც გამოვა და იმავეს მკითხავს. უკვე მომზადებული ვარ და აღარ შევუბრუნებ კითხვას, პირდაპირ თავს დავუქნევ. თუმცა, ამჯერად ვალის დასაბრუნებლად მივიდა. ისე, ნეტავ, მართლა სჯერა, რომ რაიმე ცვლილებას ვატყობ ხოლმე მის ვარცხნილობას?! – აი, ახლა გამოვა. აი, ახლა გამოვა– მეთქი, – ვფიქრობ და საიდანღაც ქალის კივილი მესმის:

– იდიოტო, იდიოტო!..

ოცი-ოცდაორი წლის გოგო ორმეტრიან ჯეელს უკივის. მერე უცბად წყნარდება, ჩურჩულზე გადადის. მეჩვენება, თითქოს რაღაცას ემუდარება, ხელს ავლებს მკლავში, თავისკენ ექაჩება, მაგრამ ფეხს ვერ აცვლევინებს. – შიგა აქვთ, – ვფიქრობ ჩემთვის. გოგოს ისტერიული გამომეტყველება აქვს. ცრემლებსაც ვამჩნევ ლოყებზე. ვიძაბები, აქეთ– იქით ვიყურები – ქუჩას ვათვალიერებ. კაციშვილი არ ჩანს. გოგოს ქვითინი ეწყება. გაუჩერებლად ლაპარაკობს. თვალებში უყურებს იმ აყლაყუდას და ცდილობს, მხრებზე ჩამოეკიდოს – ერთი ფეხი უკვე ჰაერში აქვს. ის კიდევ, უცბად ტრიალდება, ზურგს აქცევს გოგოს და ნელი ნაბიჯით მიუყვება ქუჩას. გოგოს ფეხები ერთმანეთში ეხლართება. ხელებს ჰაერში იქნევს, წონასწორობა რომ შეინარჩუნოს, მაგრამ მაინც ეცემა – რბილად და ჩუმად. ვუყურებ და მეცოდება. – იმ ჯეელს რომ დაენახა, იმასაც შეეცოდებოდა– მეთქი, – ვფიქრობ. ისევ ქუჩას ვათვალიერებ. აღარც ის აყლაყუდა მოჩანს – ალბათ, სადმე ჩაუხვია. გოგო ადგომას არც აპირებს, მგონი. ზის ჭუჭყიან ასფალტზე და თავი ჩაუხრია. საცოდავი შესახედავია. გული მოგიკვდება. – მე რაღას მერჩოდნენ– მეთქი, – ვბრაზდები და ჩემთვის ვიგინები. და უცებ, გოგოსთან მწვანე ნივა ჩერდება, გადმოდის ის ჯეელი და იქით ეხვეწება, წამოდიო. გოგო არ ინძრევა. სლუკუნებს. სულ რამდენიმე წამი და, ადგება და ჩაჯდება მანქანაში. მხოლოდ რამდენიმე წამი სჭირდება დასაწყნარებლად, მაგრამ ამ ორმეტრიანს ნერვები არ ჰყოფნის. გაცოფებული წიხლს ურტყამს მანქანას და უკვე ვიცი, რაღაც ცუდი მოხდება. აი, ეს საშინლად უსიამოვნო გრძნობა მიჩნდება და კარს ვაღებ, მანქანიდან გადმოვდივარ. ვერც ერთი ვერ მამჩნევს, სადა სცალიათ ჩემთვის. აყლაყუდა გოგოს ჩაჰფრენია თმაში და თავისი მანქანისკენ მიათრევს. პირდაპირ ასფალტზე მიახოხიალებს, ძალზე უნამუსოდ ექცევა. ოთხ თითს ვიტენი პირში და მსუბუქად ვუსტვენ. მერე ნელი ნაბიჯით ვუახლოვდები:

– რა არი, რა წესია...

არ ვიცი, შემამჩნია თუ არა აყლაყუდამ, საქმიანობა არ შეუწყვეტია – ბორბლებიანი ჩემოდანივით მიაგორებს გოგოს. ახლოდან კიდევ უფრო დიდი ჩანს – ორ მეტრზე გრძელია, ჩასკვნილი. ერთ ნაბიჯსაც ვდგამ და ვჩერდები. არ მინდა, მივუახლოვდე. რა ვიცი, რა დაარტყამს თავში. აშკარად სჯობს, მშვიდობიანად მოვაგვარო ყველაფერი. თუმცა, რაღა მშვიდობაა – ოცი წლის გოგოს მიახოხიალებს მიწაზე.

– იდიოტო, იდიოტო! – კივის გოგო.

– ეე! – ვეძახი მე, კიდევ ერთ ნაბიჯს ვდგამ წინ და...

ვერ ვხვდები, რა ხდება. ასფალტზე ვიშხლართები, გოგოს გვერდით. ალბათ, ბორდიურს წამოვკარი ფეხი – საშინლად მტკივა მარჯვენა ტერფი. აყლაყუდა განცვიფრებით დამცქერის – მგონი, ახლა დამინახა პირველად. გოგოც გამოქლიავებული სახით მიყურებს, ციდან ჩამოვარდნილი ვგონივარ. – სად მოვეტენებოდი, – ვიგინები გულში. აღარ ვიცი, როგორ მოვიქცე. წამოვდგე? ვიწვე? რაღაც იდიოტურ მდგომარეობაში ამოვყავი თავი. ეს აყლაყუდაც არ მეშვება – თვალებში მიყურებს. გაიხედე, რა, სხვაგან. წაქცეულ კაცს კიდევ შენი თვალიერება მინდა?!

და უცებ ისმის მაკას კივილი. – საიდან გაჩნდა, ამას რაღა აკივლებს– მეთქი, – ვფიქრობ და იქით ვიხედები.

– ხელი არ ახლო, გადი იქით! – უკივის აყლაყუდას.

რაღაც უჭირავს და საშინლად დამფრთხალი გამომეტყველება აქვს. ვაკვირდები და ვარჩევ, გაზის პისტოლეტია. ეს პისტოლეტი მე ვაჩუქე ერთი წლის წინ. საცოდავად ჩაუვლია ორივე ხელი ტარისთვის, სისხლეტზე არც უდევს დიდი. – გაგიჟდა? – ვასწრებ გაფიქრებას. არც ვიცოდი ეს პისტოლეტი თან თუ დაჰქონდა. რამ მოაფიქრებინა ამის გაკეთება?! ეს ჯეელი ხან მე დამყურებს, ხან მაკასკენ იყურება.

– არ ისროლო, – ვუყვირი და ვდგები.

რის მსროლელია, ყველაზე შეშინებული სახე თვითონ აქვს. კოჭლობით ვუახლოვდები. ახლა მე მიშვერს პისტოლეტს. ლულას ვავლებ ხელს და ჩემკენ ვქაჩავ. პისტოლეტი უკვე მე მაქვს.

– წადი, დაჯექი მანქანაში, – ვეუბნები მაკას.

შეშინებული მირბის და საჭესთან ჯდება. ერთი წამით ვიხედები უკან – აყლაყუდა ისევ იქ დგას, გოგო ისევ ასფალტზე ზის. სასაცილო შესახედავები არიან. ნეტავ, მე როგორი შესახედავი ვარ? მინდა, სწრაფად გავეცალო იქაურობას, მაგრამ ნატკენი ტერფი ჩქარი სიარულის საშუალებას არ მაძლევს. ბოლო– ბოლო, ვაღწევ მანქანამდე და მაკას გვერდით ვთავსდები:

– დავითესეთ.

ტროტუარიდან უკანა სვლით ჩამოჰყავს მანქანა, ისევ ჭერს ვურტყამ თავს. ნერვიულობს, ხელები უკანკალებს. ვეხმარები – მე გადამყავს მარცხენა ხელით სიჩქარეების გადამრთველი:

– მიდი, დააჭირე გაზს.

და ვცილდებით იქაურობას. წამის მეათედით ვასწრებ ფეხებგაჩაჩხული, უაზრო გამომეტყველების ჯეელის შეთვალიერებას. ჩვენს მანქანას მოშტერებია.

– ეხლა დაწყნარდი და ნელა იარე, – ვამბობ და პისტოლეტს ვათვალიერებ.

ტყვია არც გადაუტანია ლულაში. მჭიდი გამომაქვს. სავსეა. პირველი ხალასტოი დევს. ზუსტად იმ მდგომარეობაშია, როგორც მივეცი. მეცინება:

– ერთხელაც არ გისვრია?

– სად უნდა მესროლა?! – იჩეჩს მხრებს.

– რა ვიცი?! ახალ წელს.

– ერთი ხალასტოი დევს, დანარჩენი სულ გაზის ტყვიებია. სად უნდა მესროლა?!

– ყოჩაღ, კარგად დაგიმახსოვრებია, – მეცინება ისევ, – რამ გაგაგიჟა, როდის მერე დაიწყე ამ პისტოლეტის ტარება?

– როცა დიდი ჩანთით ვარ, სულ მიგდია. რა იცი, რა ხდება. ხომ გამოგვადგა?!

– რა იცი, რა ხდება, ხო?!

– ხო. რომ მჩუქნიდი, ასე მითხარი – რა იცი, რა ხდებაო. გამოგვადგა?

– რა გამოგვადგა, შენ თავი ხო არ მიგირტყამს რამესთვის. იმ ჩემისას რო ჰქონოდა იარაღი და დაეშვა შენთვის?

– აბა, გკლავდა! რა მოხდა, რა გაჩხუბებდათ?

– ოო, – და ვყვები მთელ ისტორიას.

– მე მეგონა, იმან დაგარტყა. აბა, რა უნდა მეფიქრა, მინაზე ეგდე. გტკივა ფეხი?

– აბა, არ მტკივა?! – ვაცოდებ თავს, – მიეცი ვალი პარიკმახერს?

კიო, მიქნევს თავს.

– აჰა, – ვაწვდი პისტოლეტს, – დამიბრუნე საფულე.

– ჩადე ჩემს ჩანთაში. შენი საფულეც იქაა. წავიდეთ ჩემთან?

– სადმე ბარში დავსხდეთ. დავაი, ქიაჩელზე.

– კარგი, რა. აღარ შემიძლია ეს ტუკანი.

– აბა, ჩინური რესტორნის ფული არა მაქვს.

– მე მაქვს, მაგრამ იქაც არ მინდა. წამო, რა, ჩემთან.

– შენები როდის ჩამოდიან?

– ოცდაორში, ოცდასამში. ჯერ არ ჩამოდიან.

– წამო, – ვამბობ და პისტოლეტიანი მაკა მახსენდება, – არა, არა ხარ დალაგებული. ჯერ გაგერკვია, რა ხდებოდა. პისტოლეტის ამოღება რამ მოგაფიქრებინა?!

ეღიმება:

– მერე, ვინ თქვა, რომ დალაგებული ვარ. ისე, როგორ ფიქრობ, იარაღი რომ ჰქონოდა, მესროდა?

საინტერესო კითხვაა. მე რა ვიცი, ესროდა? ის გოგო კი ათრია ასფალტზე და...

– შენ მაგ პისტოლეტს შეეშვი, გაიგე?! – ვუწყებ ჭკუის დარიგებას, – შარს გადაეყრები.

– შარიც საინტერესოა, – მეკეკლუცება.

– ვაფშე, წადი და გაიფორმე. მე მიყრია სადღაც მაგის საბუთები.

– რატო, ვინ გამხჩრიკავს?! აი, პრავაც არა მაქვს, მაგრამ დავდივარ.

ჩამოყალიბებული შიზოიდია, რა ველაპარაკო.

– არა, მაინც გადარჩი, – აქეთ მამშვიდებს, – იმას რომ დაერტყა, ადგილზე გაგათავებდა...

მეორე რაუნდი

მაკას სადარბაზოში აუტანელი სიბინძურეა. რაღაც სპეციფიკური სუნი დგას. მგონი, ვირთხები აყენებენ ასეთ სუნს. სანამ ლიფტი პირველ სართულზე ჩამოვა, სუნთქვაშეკრული ვდგავარ. ყოველთვის ასეთი სუნია ამ სადარბაზოში, სხვაგან არ შემიმჩნევია. ლიფტში კიდევ უარესია.

– რა არი, არ უვლით სახლს? – ისე ვბრაზდები, თითქოს მაკას ბრალი იყოს რამე.

– ვითრხა მოკვდა, ალბათ. შახტაში დაძვრებიან, ლიფტის სახურავზე ეცემიან და იხრწნებიან. გუშინ არ ყარდა. ესე იგი, ახალი მკვდარია. სამ დღეს არ გავა ეს სუნი აქედან.

– ეხლა მკვდარი ვირთხა აგდია ლიფტის სახურავზე? – ვეკითხები შეშფოთებული.

მზარავს იმის გაფიქრება, რომ ნახევარი მეტრი მაშორებს მკვდარ, საზიზღარ ვირთხას.

– გტკივა ფეხი? – მზრუნველად მეკითხება მაკა.

– თითქმის აღარ. სისულელეა, გამივლის.

გამოვდივართ ლიფტიდან, მაკა კარს აღებს წინასწარ მომარჯვებული გასაღებით და ჯერ მე შევდივარ ბინაში. მაკაც შემოდის და ის– ისაა, კარი უნდა მოიხუროს, დაზაფრული ჩურჩულებს:

– ჩამოსულან.

მინდა, მივბრუნდე, გავიდე ბინიდან, საერთოდ, დავეთესო იქაურობას, მაგრამ მამაკაცის ხმა მესმის რომელიღაც ოთახიდან:

– მაკა, შენა ხარ? – და ადგილზე ვქვავდები.

– მამაჩემია, – მეჩურჩულება მაკა.

ხელით ვანიშნებ, ჩუმად გავალ– მეთქი, მაგრამ არ მიშვებს – კარს კეტავს და მუჯლუგუნს მკრავს, შედიო. ვემორჩილები. რატომ, მე თვითონ მიკვირს. თავად დიდად არ ეტყობა შეშფოთება.

– როდის ჩამოხვედით? – გასძახის აქედან, თან მე მიბრიალებს თვალებს.

რა ვქნა– მეთქი, ხელებს ვშლი. გვერდს მივლის და შუა ოთახში შედის. მეც მივყვები. მამამისი შორტში გამოწყობილა. არაფერი აცვია, შორტის გარდა. მაგარი სანახავია.

– ეს კოტეა, გაიცანი, – ეუბნება მაკა.

– სასიამოვნოა, – მართმევს მარჯვენას და მაკას კოცნის.

ასჯერ მაინც მყავს ტელევიზორში ნანახი – პიჯაკით და ჰალსტუხით. შორტში სხვანაირია, სასაცილო.

– დედაშენი დეიდაშენთან დავტოვე, საბურთალოზე, – ეუბნება მაკას, – რაკი მოხვედი, იქნებ მოიყვანო. დაღლილი ვარ.

– ახლა?

– ჰო. დარეკა, წამომიყვანეო. მე და შენი მეგობარი როგორმე შევიქცევთ თავს. ნარდს ვითამაშებთ.

– არა. გავყვები მეც, – ვამბობ გაუბედავად.

– რატომ? თუ ნარდი არ გინდა, ლუდი დავლიოთ, ბიტბურგერი. კაი ხანია, შენი ნახვა მინდა.

ამას არ ველოდი. ჩემი ნახვა რატომ უნდა უნდოდეს, საიდან იცის ჩემი არსებობის შესახებ?! მაკასკენ ვაპარებ მზერას. არ იხედება ჩემკენ:

– წავალ, ჰო. ბარემ ჩაცმული ვარ. არ მოიწყინოთ.

ტრიალდება და გასასვლელისკენ მიდის.

– ნამგზავრი ბრძანდებით... გავყვები მეც, – ვამბობ თავაზიანად.

– მოიცა, – ხელს მხვევს მხარზე, – ხო გითხარი, შენი ნახვა მინდოდა– მეთქი. თხუთმეტ წუთში დაბრუნდება. დაჯექი.

სავარძელში ვეშვები. ლუდზე უარს ვამბობ – არ მინდა ამისი ლუდი. ის უფრო მაინტერესებს, რა იცის და რა არ იცის. სხვა ოთახში გადის და რამდენიმე წამში ბრუნდება, მაისური ჩაუცვამს.

– ესე იგი, ლუდზე უარს მეუბნები, – მიღიმის, – მაშინ, არც მე დავლევ. გავსუქდი ამ ბოლო დროს, – ღიპზე იტყაპუნებს ხელისგულს, – თანაც, შუადღეს ლუდის სმა არ ივარგებს ამ სიცხეში, – ჩემს პირდაპირ თავსდება სავარძელში, – ჩაქვშიც მაგრა ცხელოდა, – სიგარეტს ირჭობს პირში.

თუ არ ივარგებს, მე რატომ მთავაზობს, ვერ გავიგე. არადა, კბილები მიკაწკაწებს, ისე მინდა ბიტბურგერი. ლეგენდები მაქვს გაგონილი ამ ლუდზე.

– აქ სულ ცხელა?

– დიახ, – ვეუბნები.

– იქაც ცხელოდა. იქაც არ მომასვენეს. ხან იქ წადი, ხან აქ წამოდი. დასასვენებლად წავედი და არ გაჩერებულა ჩემი ტელეფონი. მთელი ზაფხული თბილისში ხარ? – შორიდან მივლის.

თავს ვუქნევ.

– მაკაც, მგონი, შენს გამო არ წამოგვყვა. ცოდოა, დაისვენებდა გოგო.

რა ვუპასუხო?! მე რა ვიცი, მაკა რატომ არ გაჰყვა.

– რას აპირებთ? – მაჩერდება თვალებში.

– რა შენი ტრაკის საქმეა?М – ვფიქრობ გულში.

– მე ეგ ერთი გოგო მყავს, ძმაო, – უცებ გადმოდის შეტევაზე, – თბილისია, ხალხი ლაპარაკობს.

გაუშვა ქართული ხალხური. რა გააჩერებს ეხლა ამას?! შეიძლება, აქედან პირდაპირ ქორწინების სახლში მიკრას თავი. რამე რომ ვუთხრა, უნდა დავაყარო კიდეც. არადა, ჯერ ერთი – მე ამის მომრევი არა ვარ, მეორეც – მაკას მამასთან ჩხუბი არ უნდა ჩამეთვალოს კარგ საქციელად.

– ხომ გესმის ჩემი?! – ისევ თვალებში მიყურებს, – ხალხი ლაპარაკობს. განათხოვარი გოგოა, თავისი გზა ხომ უნდა მონახოს. უკვე ერთი წელია, დადიხართ.

ამან რაღა იცის? და უცებ მარტყამს თავში – მაკას ელაპარაკა. მაკამ ჩაუკაკლა ყველაფერი. მერე უფრო საშინელი აზრი მომდის თავში – ეს დღეს არ ჩამოსულა ჩაქვიდან, და საერთოდ, ჩვენი შეხვედრა დაგეგმილი იყო. ამან, მაკამ და მაკას დედამ დაგეგმეს. შეიძლება, საბურთალოელი დეიდაც ეხმარებოდა. ახლა მაკა იქ ზის, ქალებთან. მაკა როგორ გამიკეთებდა ამას?! ამის მერე როგორ უნდა შემომხედოს თვალებში?!

მშვენიერი სპექტაკლი მოაწყვეს. ეს აქ შორტებით მხვდება – ვითომ ახალი ჩამოსულია, დაქანცულია. ტელეფონის ზარებმა დაქანცეს. დილით მაკა მირეკავს და მეუბნება – პარიკმახერთან გამყევი, ვალი უნდა მივუტანოო. როდის იყო, მაკას ვინმეს ვალი ჰქონდეს?! და უცებ, ვითომ, გუშინ დაივარცხნა თმა და ფული არ ჰქონდა. ზღაპარია. თუ მამამისი თბილისში არ ბრძანდებოდა, დღეს სად იშოვა იმდენი ფული, ჩინურ რესტორანს რომ ეყოფოდა?! რა თქმა უნდა, ყველაფერი მოწყობილია. მე მომიწყვეს.

ეს მამამისი კიდევ, ტრაკია. ვენახე სადმე და კაცურად დამლაპარაკებოდა. ზის ახლა და უნიჭოდ ასრულებს უნიჭო როლს. მიერეკება:

– ასეა, ძმაო, და უნდა გადავწყვიტოთ რამე. მე რამდენ ხანს ვუყურო ყველაფერ ამას?!

– თქვენ ნახეთ რამე? – უკვე ვეუზრდელები.

– რაა?

– ნუ უყურებთ, არ არის საჭირო.

– მომისმინე, – მეუბნება დაყვავებით, არ უნდა სიტუაციის გართულება, – კაცი ხარ და უნდა გადაწყვიტო.

– გადაგიწყვეტიათ უჩემოდ, – ვდგები ფეხზე, – როდის შემოგიაროთ?

რაღაც ასეთი სისულელე რომ არ ვთქვა, მაშინ საფერფლე უნდა ვრეკო თავში. აბა, სერიოზულად ხომ არ დავუწყებ ლაპარაკს?!

– იცოდე, მაკას ვეღარ ნახავ, – დგება ისიც.

– გასაგებია. წავედი.

გავდივარ შემოსასვლელში და კარს ვაღებ. არც მომყვება უკან. კიდევ კარგი...

ლიფტს არ ველოდები, კიბეზე ვეშვები. ისევ ის საშინელი სუნია სადარბაზოში...

ქუჩაში გამოვდივარ თუ არა, ტელეფონი წკრიალებს ჯიბეში. ვაძვრენ ტელეფონს და ეკრანზე ვკითხულობ: MAKAKA. თვითონ ჩამიწერა ასე...

მოუსწრია მამამისთან გადარეკვა...

– ჰო! – ვპასუხობ.

– გაგიჟდი?

– მგონი, თქვენ გაგიჟდით, ყველანი, – ვეუბნები მშვიდად.

– მამაჩემთან ჩხუბი შეიძლებოდა?! – ეწყება ისტერიკა, – სახლიდან აღარ გამომიშვებს.

– ეგ მე აღარ მადარდებს. წავედი, – ვუთიშავ და ველოდები, რომ კიდევ დარეკავს.

მაგრამ – არა, თავმოყვარე გოგოს მეთამაშება. ან, შეიძლება, არც არაფერს თამაშობს. ხვდება, რაკი სპექტაკლის პრემიერა კრახით დასრულდა, აღარ ღირს წარმოდგენის გაგრძელება.

დავყურებ ტელეფონის ეკრანს და გადასარევი აზრი მებადება. კლავიატურაზე თითის რამდენიმე დაჭერით უმარტივეს ოპერაციას ვატარებ და MAKAKA სამუდამოდ ქრება ჩემი ტელეფონის მახსოვრობიდან...

"ქომაგი", № 4, 2001 წ.